Septiembre es el Mes Nacional de Prevención del Suicidio, ya lo largo de las últimas semanas, Instagram se ha inundado de fotos para potenciar historias de supervivencia. Un nuevo hashtag, #faceofdepression, está añadiendo profundidad a la conversación generalizada, y es algo que simplemente no podemos ignorar.
#7:
A raíz de la depresión de alguien cercano a mí, leí un artículo de cómo comportarse. Decía algo así como:
Decirle a un deprimido "no tienes motivos para estar así, vamos no estés deprimido!" era como decirle a alguien con 39 grados de temperatura "vamos! No tengas fiebre"
Eso me abrió los ojos
#17:
#15 Pues...
Relaciones tóxicas que te dejan marcado. Presión para sacar estudios, pero como estas jodido no tienes la cabeza para centrarte y es un círculo vicioso. No avanzar en los planes que te montas. Compararte con los demás con todos estos temas.
No es un factor, son muchas pequeñas cosas que en mi cabeza se convierten en un remolino donde te engulle, te arrastra al fondo sin forma de salir, como no dices nada ni tienes forma de sustento llega un punto que ya no tienes miedo a nada y te dejas arrastrar por el remolino.
Sales de ahí con ayuda de pastillas, pagando psicólogos y mucha fuerza para cambiar los puntos de vista. Se le puede dar la vuelta a todo. De eso hace mucho tiempo. A día de hoy voy a la psicòloga un par de veces al año aunque sea para hablar de banalidades que siempre va bien.
#20:
Todo un clásico en los dimes y diretes de gente que se sabe de baja por depresión; cuántas veces se oye eso de "está de baja por depresión pero mira, ahí está de fiesta", como si para superar una depresión la única opción posible fuese enclaustrarse en casa.
#12:
Hace años llevaba una depresión brutal. Mi vida era rutina, salía en bici todos los días, ir a hacerme cervezas con los amigos, clase, trabajo... Nadie sabía que mi vida era un suplicio. Hasta que un día lo intente. Pero salió mal.
Ahora es pasado.
#78:
#66 Eso pasa mucho en psicología, definen las patología únicamente por sus síntomas, sin entrar que los provoca y me parece un error.
Es como si análogamente en medicina un dolor de cabeza se tratara igual independientemente de su origen. No se puede decir que tal o cual cosa es bueno para el dolor de cabeza dado que un dolor de cabeza puede ser por una infección, un golpe, la tensión alta, un tumor, etc....
Pues un síntoma depresivo igual, no se puede decir que tal cosa es buena o mala para tratarlo sin entrar en qué lo está produciendo.
El dolor de cabeza se puede paliar (que no curar) con un analgésico. La depresión se puede paliar (que no curar) con un antidepresivo.
Mientras el mismo cuerpo se recupera de lo que le provoca el dolor de cabeza, el analgésico te hace sobrellevarlo, pero no lo cura.
Con la depresión pasa igual, pareciera que después de tomar antidepresivos algunas personas se "curan" pero no, simplemente su cuerpo se ha curado por si mismo y los antidepresivos han servido para sobrellevarlo. Pero cuando el problema no se resuelve puedes estar tomando antidepresivos en el caso de la depresión o analgésicos en el dolor de cabeza durante toda la vida .
La medicina mediante pruebas diagnósticas puede determinar que produce un dolor de cabeza y solucionarlo ( o no). Pero para la depresión no existen lo equivalente a esas pruebas y todo se basa en creencias. Es muy cruel que le digan a un deprimido que debería curarse de la depresión porque fulanito estuvo deprimido y consiguió recuperarse, como si todo fuera lo mismo.
#97:
#56 Yo creo que es alguien de Cataluña pero super españolista, que quiere que se nos coja más odio aún a los catalanes. Porque si no, no veo qué motivo puede tener para estar todo el puto dia escribiendo en catalán en un foro donde varias personas no le van a entender, o lo harán con dificultad (a mí, obviamente, no me cuesta una mierda entender lo que escribe, yo también soy catalán) más que para azuzar aún más los ánimos.
#10:
#7 O como decirle a alguien con la pierna rota que tiene que pasear y correr. Precisamente su enfermedad consiste en que no puede hacer eso que tú le recomiendas porque te gustaría verle haciéndolo.
#66:
#16 El problema es que los que somos profesionales de Salud Mental muchas veces no damos con el "tratamiento adecuado".
La ciencia muchas veces hace tareas descriptivas y no prescriptivas. Sabemos "mucho" sobre el parkinson, alzheimer, autismo, esquizofrenia, etc. ... pero muy poco sobre qué hacer para mejorar la situación. Y muchas veces las intervenciones médicas son para peor (empeoran el problema).
#18:
#16En mi caso aunque habia motivos (normalmente el sexo opuesto)...No tomé ni media caja que ya veia los problemas de otra manera.
eso no es comparable a quienes llevamos más de 20 años tomando muchos tipos de antidepresivos y seguimos hechos una mierda, me reitero ...
ojalá fuera tan sencillo como eso
#9:
#1 Esta semana enterramos a un amigo por este motivo. Aún estamos en shock. Lo peor para la familia, que se queda con mil dudas y doble sufrimiento. Es muy cabrona esta enfermedad, mata y hace sentirse culpables a los demás.
Edito: me debo haber equivocado y en lugar de abajo lo he colgado como una respuesta, lo siento.
#73:
#7 Es que además así solo le haces sentir encima culpable ("estoy deprimido porque me da la gana, y encima hago sentir mal a los demás"). La mayoría de gente no tiene ni puta idea de cómo tratar con una persona con depresión. Yo, para intentar animar a alguien y hacerle sentir peor, prefiero no hablarle aunque luego me tome por un borde.
#6:
No tiene que ver directamente pero igual meto una cuña. Cuando me topo con un perfil de facebook y veo que todos sus fotos son selfies de su cara sonriendo o tratando de parecer sexy o atractivo/a pienso "mala señal".
#65:
#60 ¿Para ti una persona con depresión (#12) se dedica "al postureo" si intenta matarse y no lo consigue?
Bravo, campeón.
#48:
#9 yo creo que el factor social es muy importante, porque la gente asume la depresión como un estado anímico, que haces deporte, sales con tus amigos y demás consejos de Subnormales que te curan con una facilidad sorprendente, al final nunca lo entienden y es muy duro vivir en un entorno que piensas que estás sano.
Puedes sonreír puedes mostrarte gracioso y estar hundido por dentro, muchas veces si es la sociedad culpable por su incomprensión.
#16:
#14 A no ser que haya otros motivos detras para la perdida de la serotonina.
En mi caso aunque habia motivos. No tomé ni media caja que ya veia los problemas de otra manera.
Acabé el tratamiento por recomendacion del médico que me puso otros plazos y otras dosis para no tener dependencia y desde entonces hago muchisimo deporte para mantener niveles altos.
Ya te digo que aunque haya motivos (normalmente el sexo opuesto) el tratamiento adecuado te puede ayudar a ver la salida
A raíz de la depresión de alguien cercano a mí, leí un artículo de cómo comportarse. Decía algo así como:
Decirle a un deprimido "no tienes motivos para estar así, vamos no estés deprimido!" era como decirle a alguien con 39 grados de temperatura "vamos! No tengas fiebre"
Eso me abrió los ojos
#7 O como decirle a alguien con la pierna rota que tiene que pasear y correr. Precisamente su enfermedad consiste en que no puede hacer eso que tú le recomiendas porque te gustaría verle haciéndolo.
#57 Hay un trabajo muy valorado que consiste en visualizar videos de contenidos "sospechosos". Resulta que la mayoria de las personas que trabajan en esta tarea se deprimen.
#7 Es que además así solo le haces sentir encima culpable ("estoy deprimido porque me da la gana, y encima hago sentir mal a los demás"). La mayoría de gente no tiene ni puta idea de cómo tratar con una persona con depresión. Yo, para intentar animar a alguien y hacerle sentir peor, prefiero no hablarle aunque luego me tome por un borde.
#15 Pues...
Relaciones tóxicas que te dejan marcado. Presión para sacar estudios, pero como estas jodido no tienes la cabeza para centrarte y es un círculo vicioso. No avanzar en los planes que te montas. Compararte con los demás con todos estos temas.
No es un factor, son muchas pequeñas cosas que en mi cabeza se convierten en un remolino donde te engulle, te arrastra al fondo sin forma de salir, como no dices nada ni tienes forma de sustento llega un punto que ya no tienes miedo a nada y te dejas arrastrar por el remolino.
Sales de ahí con ayuda de pastillas, pagando psicólogos y mucha fuerza para cambiar los puntos de vista. Se le puede dar la vuelta a todo. De eso hace mucho tiempo. A día de hoy voy a la psicòloga un par de veces al año aunque sea para hablar de banalidades que siempre va bien.
#17 gracias por compartir tu experiencia, enhorabuena por superarlo, y siento q haya un monton de personas basura aqui que te hayan escrito subnormalidades, y en parte por mi culpa por preguntarte.
Tengo varias enfermedades cronicas y entiendo la vorágine de la que hablas cuando todo te viene encima, bravo por tu esfuerzo.
Estoy flipando con algunos comentarios que te han dejado. Aqui hay mucho listo y poco tacto, es lo q tiene los foros, que no te pueden dar una hostia.. casi entro al trapo, pero no merece la pena.
Gracias de nuevo, un saludo
Todo un clásico en los dimes y diretes de gente que se sabe de baja por depresión; cuántas veces se oye eso de "está de baja por depresión pero mira, ahí está de fiesta", como si para superar una depresión la única opción posible fuese enclaustrarse en casa.
Hace años llevaba una depresión brutal. Mi vida era rutina, salía en bici todos los días, ir a hacerme cervezas con los amigos, clase, trabajo... Nadie sabía que mi vida era un suplicio. Hasta que un día lo intente. Pero salió mal.
Ahora es pasado.
#12 perdon de antemano si te molesta la pregunta, y no tienes porque contestarla.
¿Puedes contar un poco, porque tuviste depresion, y que mecanismos adoptaste para recuperarte?
#52 No sé, a mi eso de suicidarse a pastillas me suena a llamar la atención. ¡Con la de maneras rápidas e infalibles que hay para suicidarse! Hincharse a pastillas, sabiendo que te vas a morir (si realmente lo haces con esa intención, claro), sintiéndote cada vez peor, la espera, la incertidumbre de que igual no te mueres... Yo lo veo postureo. Con lo fácil que es subirse a algún sitio alto y hacer un doble tirabuzón. Rápido y con garantías de éxito. Otra cosa es que quisieras cargarte de razones para afrontar tus problemas y luchar contra esa 'enfermedad', como parece que estás haciendo.
#60 Tienes razón. Pero hay formas. 3 tabletas de Valium más otras pastillas varias que tenía se supone que era suficiente para quedarme dormido.
Cuando estas jodido no ves que sea una enfermedad o llamar la atención. Solo quieres desaparecer. Hay mejores formas si. Pero me pareció la más fácil y menos violenta.
#77 No sé por qué te votan negativo, porque tienes razón. Alguien que tiene decidido matarse en serio, se mata, el que se queda en el intento es porque solo quería intentarlo. Es duro decirlo así, pero es la realidad.
La pareja que tenía hace años se quiso matar, y se mató, sin previo aviso, es falso eso de que los suicidas siempre avisan. Un amigo mío llevaba años diciendo que quería suicidarse, un día se hinchó a pastillas pero asegurándose de hacerlo justo antes de que la "culpable" de sus penas llegase a su casa para encontrarlo inconsciente. Después me aseguró que realmente no quería matarse, sino hacerle ver a ella lo mal que estaba. A parte de mis anécdotas personales, te lo puede asegurar cualquier psiquiatra, alguien decidido a quitarse la vida, no deja lugar a error... y seguramente lo tenga bien planificado para que no haya margen de error posible.
En #60 recriminas a #12 su actitud sin otra intención que culpabilizarlo, frivolizas con su intento de suicidio y encima le das ideas para que la próxima vez no se le ocurra fallar. Es realmente vomitivo. ¿Empatía? Nah... ¿Pa qué?
#83 No, si le he entendido perfectamente. Sé leer entre líneas.
#65 creo que lo mal interpretas, mucha gente no se quiere quitar la vida como punto final pero esta tan al límite que necesita llamar la atención para que le ayuden.
Por cierto la foto 7 cara de depresión no se, pero de querer matar la familia si que tiene.
#43 Creo que deberías callarte la bocaza si no conoces su caso en detalle. Acojonante como la anonimidad de internet da alas a gente como tu para juzgar a completos desconocidos.
No tiene que ver directamente pero igual meto una cuña. Cuando me topo con un perfil de facebook y veo que todos sus fotos son selfies de su cara sonriendo o tratando de parecer sexy o atractivo/a pienso "mala señal".
#1 Esta semana enterramos a un amigo por este motivo. Aún estamos en shock. Lo peor para la familia, que se queda con mil dudas y doble sufrimiento. Es muy cabrona esta enfermedad, mata y hace sentirse culpables a los demás.
Edito: me debo haber equivocado y en lugar de abajo lo he colgado como una respuesta, lo siento.
#9 El sentimiento natural es sentirse culpable, pero no somos adivinos ni psicólogos y esa enfermedad se camufla muy buen por que fingen felicidad para pasar desapercibido
#9 yo creo que el factor social es muy importante, porque la gente asume la depresión como un estado anímico, que haces deporte, sales con tus amigos y demás consejos de Subnormales que te curan con una facilidad sorprendente, al final nunca lo entienden y es muy duro vivir en un entorno que piensas que estás sano.
Puedes sonreír puedes mostrarte gracioso y estar hundido por dentro, muchas veces si es la sociedad culpable por su incomprensión.
#56 Yo creo que es alguien de Cataluña pero super españolista, que quiere que se nos coja más odio aún a los catalanes. Porque si no, no veo qué motivo puede tener para estar todo el puto dia escribiendo en catalán en un foro donde varias personas no le van a entender, o lo harán con dificultad (a mí, obviamente, no me cuesta una mierda entender lo que escribe, yo también soy catalán) más que para azuzar aún más los ánimos.
#97 Al margen de lo que sea, me parece que hace algo simplemente porque puede, a mi me parece sumamente intolerante que haya gente que se lo tome tan a pecho. Esto lo dice alguien que en general pasa de sus comentarios porque para entenderle o tendría que usar un traductor o leer con mucho detenimiento sus comentarios.
#48 Solo diré que las personas somos muy complicadas, y a veces no las arreglamos para no estar a gusto con nada, solo digo porque seguramente no faltará el que tampoco esté a gusto teniendo si otros tienen la percepción de que está enfermo (o no sano), etc, etc.
El que más sabe de esa enfermedad es quién la sufre, quizás es por lo mismo el que debería tener más comprensión respecto a otros, el problema es cuando justamente la propia enfermedad mina tu disposición para afrontar esa percepción social.
#100 No sé vosotros, a mí cuando me pasan cosas raras por la cabeza pienso en mi familia, en mis hijos y me veo en la obligación de seguir adelante porque no tengo el derecho a fallarles. Sin embargo, los que están en medio de una depresión parece que la enfermedad les mueve a justo lo contrario, quiero decir que parece que lo que quieren es llamar la atención de manera egoístamente definitiva. Ojo! Hablo de la enfermedad, no de la persona.
#1 No tanto. El estado de ánimo se nota en todas las fotos. El truco está en fijarte en los ojos. Tapa la boca y verás que la mirada sigue siendo la misma.
#27 Quizás trata más de que sea un error que una persona con depresión no puede tener momentos de felicidad, o incluso fingirlos, si vemos nuestro estado emocional como una onda, quizás lo importante no es que su media sea más alta o más baja, sino los picos bajos, su intensidad y su frecuencia.
Por poner un ejemplo fuera de este contexto, hace no mucho hubo un meneo que hablaba de que con los tipos de interés fijos siempre terminabas pagando más por una hipoteca por lo que un tipo variable siempre es la opción válida. Y en cierta forma me parece que pensar así es un error. Quizás en total pagues mucho menos con un tipo variable, pero tendrías que tener en cuenta si podrías soportar un periodo muy duro con intereses altos. Si sobrevives has pagado menos, perfecto, pero a lo mejor no puedes soportar un periodo de picos de interés muy alto, sumado a otras cosas circunstanciales como que pierdas el trabajo, se encarezca el combustible o bienes de primera necesidad, etc.
#27 Eso es una tontería, alguien con depresión puede tener momentos muy felices a lo largo del día, momentos sinceros de alegría. Eso no quita que sufra depresión y que pueda tocar fondo y llegar al suicidio. No conoces a nadie así, parece.
#11 de los pocos votos negativos que doy y de los menos que explico, me parece ante un tema grave, una verdadera subnormalidas e insultó a quien lo padezca.
#75 Bajo mi punto de vista, el sentido del humor es lo que realmente le da sentido a la vida y se debería de perder la costumbre de criminalizarlo tan amenudo 🔥
#96 No se trata de pillarlo o no, se trata de respetarlo, nada más, hay comentarios que me parecen absolutame deneznables y no por eso insulto gratuitamente a la persona que lo ha escrito con todo el derecho a ejercer su libertad de expresión, simplemente le ignoro o le doy un negativo, pues que su opinión no me agrade, siempre será "mi" problema, no el suyo 🔥
Diecisiete páginas, a diez fotos cada una... Suma y sigue. Testimonios de padres que pierden a sus hijos sin saber qué les pasaba, parejas rotas, el caso de una mujer que explica no tener ganas de nada, pero sonríe ante los demás para no preocuparles.
Qué jodido. Y qué indefenso está cualquiera ante eso.
Esos carteles que a veces ponen para informar de que la prevalencia de "enfermedades mentales" es superior a lo que algunos piensan no salen de la nada. Desde fobias, miedos latentes, depresiones en menor o mayor grado hasta problemas más evidentes.
#29 Eso ocurre porque tienes mucho más control sobre los músculos de tu boca que sobre el resto de los músculos de la cara. Puedes simular una sonrisa en la boca, pero es mucho más dificil simular la expresión de alegría en el resto de los músculos. Por lo cual lo que sucede es que la cara muestra dos expresiones al mismo tiempo, que es lo que hace que la sonrisa parezca forzada.
Si quieres saber el verdadero estado de ánimo de alguien, mira la foto mientras le tapas la boca con la mano. Haz la prueba con las del meneo.
Yo soy suicida en potencia. Tengo trastorno bipolar tipo 2. Si me ves no me lo notarás jamás, incluso podrías decir que transmito energía o positivismo. Mi mierda me la como yo solito, no le lloro a nadie. Estoy HARTO de la superioridad moral ajena y los prejuicios respecto al suicido. No es de valientes ni de cobardes. Os guste o no.
#76 yo también tengo trastorno bipolar tipo 2. Pero en mi vida profesional soy muy extrovertida y voy mucho de cachondeo por la vida. Un día, estaba de broma con mis compañeros y dije en plan tonto " que asco de proyecto, me voy a coger la baja por depresión". Y uno de ellos me dijo riendo: "uy, yo te veo de cualquier cosa menos deprimida."
No se porque, pero ese comentario me dejó en shock, porque de pronto me hizo cuestionar que coño es esta puta enfermedad. Una mentira o que? O es que yo solo estoy fingiendo? Es que encima estaba pasando una crisis de hipomania que termino llevándome al hospital.
Tiempo después pude entender, gracias a los profesionales que me ayudaron, que nadie sabe lo que hay en el corazón y la mente de nadie, sobre todo porque a nadie le interesa, lo cual es casi mejor. Porque de saberlo, muchas personas solo estarían para juzgar tu situación basándose en la ignorancia.
#41 Sí, los medios son parciales para mostrar normalmente la parte más agradable de la vida y las personas. Igual que la gente, cuando habla de su vida. Nadie querrá parecer triste y apartar a los demás.
En el caso de los anuncios, ya se sabe que todo es mayoritariamente falso. En el del postureo, bueno, se va haciendo más visible que también lo es.
De todos modos la depresión existía antes de esto y existirá después. Los más jóvenes quizá estén más influenciados al principio; pero otros tantos (p.e. algunas de las parejas mencionadas en el artículo) probablemente estén influenciadas por cosas como la simple comparación con otros, buscarle significado a las cosas, etc.
En el caso de Chester Bennington, uno se pone a escuchar su último disco y piensa "él ya lo tenía en la cabeza", y parece que el disco era un grito, muy difícil de entender para todos, nadie pudo.
#63 Eso no está tan claro. Si pierdes a un ser querido y estás pasando un duelo los niveles de serotonina y otros neurotransmisores los vas a tener bajos hasta que superes el duelo. ¿qué fue primero el huevo o la gallina?.
Pasar un duelo no es una enfermedad.
Maravillosa sociedad. Estaríamos dispuestos a tener a alguien (no pareja) no ya deprimido, sino sólo triste? O es más divertido Pepito contando chistes? Yo creo que todos tenemos mucho que decir en esto, y sin entrar en particularidades fisiológicas. No soy un experto en el tema obviamente, pero es mi opinión.
Tiene que haber un componente químico y anómalo en el cerebro para justificar este extremo depresivo, de otra forma no me lo explico. Y si es así, pues confío en la ciencia.
#5 Totalmente. Te da un bajon de serotonina y sin razon alguna te vienes abajo. 4 pastillas despues ya eres feliz denuevo. Es increible lo que hacen 4 hormonas mas o menos.
#14 A no ser que haya otros motivos detras para la perdida de la serotonina.
En mi caso aunque habia motivos. No tomé ni media caja que ya veia los problemas de otra manera.
Acabé el tratamiento por recomendacion del médico que me puso otros plazos y otras dosis para no tener dependencia y desde entonces hago muchisimo deporte para mantener niveles altos.
Ya te digo que aunque haya motivos (normalmente el sexo opuesto) el tratamiento adecuado te puede ayudar a ver la salida
#16 El problema es que los que somos profesionales de Salud Mental muchas veces no damos con el "tratamiento adecuado".
La ciencia muchas veces hace tareas descriptivas y no prescriptivas. Sabemos "mucho" sobre el parkinson, alzheimer, autismo, esquizofrenia, etc. ... pero muy poco sobre qué hacer para mejorar la situación. Y muchas veces las intervenciones médicas son para peor (empeoran el problema).
#66 Eso pasa mucho en psicología, definen las patología únicamente por sus síntomas, sin entrar que los provoca y me parece un error.
Es como si análogamente en medicina un dolor de cabeza se tratara igual independientemente de su origen. No se puede decir que tal o cual cosa es bueno para el dolor de cabeza dado que un dolor de cabeza puede ser por una infección, un golpe, la tensión alta, un tumor, etc....
Pues un síntoma depresivo igual, no se puede decir que tal cosa es buena o mala para tratarlo sin entrar en qué lo está produciendo.
El dolor de cabeza se puede paliar (que no curar) con un analgésico. La depresión se puede paliar (que no curar) con un antidepresivo.
Mientras el mismo cuerpo se recupera de lo que le provoca el dolor de cabeza, el analgésico te hace sobrellevarlo, pero no lo cura.
Con la depresión pasa igual, pareciera que después de tomar antidepresivos algunas personas se "curan" pero no, simplemente su cuerpo se ha curado por si mismo y los antidepresivos han servido para sobrellevarlo. Pero cuando el problema no se resuelve puedes estar tomando antidepresivos en el caso de la depresión o analgésicos en el dolor de cabeza durante toda la vida .
La medicina mediante pruebas diagnósticas puede determinar que produce un dolor de cabeza y solucionarlo ( o no). Pero para la depresión no existen lo equivalente a esas pruebas y todo se basa en creencias. Es muy cruel que le digan a un deprimido que debería curarse de la depresión porque fulanito estuvo deprimido y consiguió recuperarse, como si todo fuera lo mismo.
#66 que hay de esos artículos que hablan de la. Relación entre la carencia de determinadas bacterias en nuestra microbiota y la depresión y otras enfermedades mentales?
Esta comprobado como nestuidos en otros especias como algunas bacterias toman control de la. Voluntad del individuo...
#66 Mi caso fue la suerte de que acertaran de pleno y mejoré rapidisimo.
Eso me ayudó a volver a hacer deporte. A salir de fiesta... En general empezó a mover el engranaje que estaba atascado
#14 Entiendo tu comentario. Yo creo que se llama "depresión" a cosas muy variadas. Pienso que son muchas enfermedades distintas bajo un mismo nombre. Algunas personas aquí hablan de variables exógenas y por lo que dices tu caso parece algo endógeno.
Una persona cercana pasó por un proceso que creo semejante al tuyo. Para mí era muy difícil ver a alguien completamente abajo, sin motivo externo aparente que pudiéramos controlar o cambiar. No sabía qué hacer. Me fijaba en el gesto de su cara en reposo (no cuando estaba interaccionando) y me venía abajo.
Debo decirte que pasó. Que lleva muchos años bien, sin ningún recuerdo de la enfermedad. Así que mucho ánimo.
#5#8 Que todo es química y física parece estar bastante claro pero la depresion es algo que afecta a toda la persona, que tiene partes muy bien estudiadas, como puede ser la serotonina, pero otras muy en pañales como la cognicion y la consciencia. Aunque se pueden expresar ciertos patrones cognitivos y conductas en personas depresivas, y de hecho tratarlos es mas util que las famosas pastillas no significa que los conozcamos, simplemente sabemos identificarlos e intentar modificarlos supone mejor ayuda que una pastilla.
Tambien influye el entorno, los organos, las visceras,...., vamos que la depresión es algo de una persona como conjunto y su entorno. CC #14 que creo que va por ahi lo que comenta
#c-5" class="content-link" style="color: rgb(227, 86, 20)" data-toggle="popover" data-popover-type="comment" data-popover-url="/tooltip/comment/2835347/order/5">#5 claro que lo hay, niveles de serotonina, que es un neurotransmisor por cierto, no una hormona como dice #8 Además, no tienes por qué ser depresivo solo, puedes ser bipolar, y estar muy muy muy contento una época de tu vida, y otra estar depresivo en lo más profundo del mundo, y ahí, suicidarte. Dependiendo de la velocidad de ciclado, puede pasar como en muchas fotos de estas, de un día para otro. Por cierto, en la foto # 7 sí que se vé algo rarillo en esa "felicidad", otra cosa es que es muy sutil...
#8 No, los tratamientos para la depresión (depresión real) son a largo plazo. La producción de serotonina tiene mucha inercia, no es cuestión de días su regulación.
Si fuese tan fácil como dices, nadie tendría depresión.
#70 yo te hablo de mi caso. Por eso en cuanto le dije que me veia mejor me empezaron a bajar la dosis por temas de dependencia. Cuanto antes lo quites mejor
La cosa es que te acierten con el tratamiento
#80 yo no te he contestado cual es o cual no, te estoy contestando que eso debería decírtelo un médico, que es el que valora si estás en un estadio para ese tipo de tratamiento, o no
#5 Yo creo que ese comentario es muy simplista, y es como si todas las depresiones fueran iguales y vinieran dadas por las mismas causas. También confío que aprenderemos más sobre eso pero no creo que sea una respuesta única.
#84 No, se llama tener momentos del día en los que sí estás contengo. Alguien con depresión no se pasa las 24 horas llorando. Por favor, qué ignorancia.
Bueno, veo bastantes piercings y pelos teñidos con colores no naturales en las fotos.
No es en todos los casos, pero ese tipo de modificaciones corporales antisociales y nihilistas para llamar la atención pueden tener algo que ver.
Está claro que alguien que se pone un aro en la nariz como si fuese una vaca o se tiñe el pelo de rojo chillón no está muy bien de la cabeza de primeras.
#40 La explicación que ha dado es, en efecto, de abuelo chocho, pero es cierto que esas apariencias están sobrerrepresentadas en esa colección de fotos.
#42 es que son de la misma chica, que parece que hace de su enfermedad su ventaja. Si te fijas, cada foto tiene 10k likes, fotos de antes y después del ataque de pánico... Tiene una necesidad de atención suprema.
(cc #21)
#21 👩 No necessàriament. A tothom li agrada l'art, i és natural que persones molt creatives vulguin guarnir-se de forma artística.
Però sí que crec que persones que estan massa pendents del seu cos no tenen altres interessos més importants. Potser estan massa centrades en elles mateixes.
Comentarios
A raíz de la depresión de alguien cercano a mí, leí un artículo de cómo comportarse. Decía algo así como:
Decirle a un deprimido "no tienes motivos para estar así, vamos no estés deprimido!" era como decirle a alguien con 39 grados de temperatura "vamos! No tengas fiebre"
Eso me abrió los ojos
#7 O como decirle a alguien con la pierna rota que tiene que pasear y correr. Precisamente su enfermedad consiste en que no puede hacer eso que tú le recomiendas porque te gustaría verle haciéndolo.
#7 igual que decirle a alguien con un ataque de ansiedad que se relaje
#7 exacto, y lo peor que ese es el consejo base.
#7 Si, lo mejor es escuchar sin juzgar, aunque te parezcan exageraciones o tonterías.
Aunque ten cuidado, escuchar siempre cosas tristes te puede contagiar un poco de tristeza.
#57 Aunque ten cuidado, escuchar siempre cosas tristes te puede contagiar un poco de tristeza.
Y si eres psicólogo ? Y si en tu familia tienes a alguien así ?
Aunque tienes razón, la mayoría de veces no es algo que se elija.
#81 Los psicólogos de hecho suelen ir al psicólogo también, para llevar mejor todo lo chungo que tienen que escuchar.
#57 Hay un trabajo muy valorado que consiste en visualizar videos de contenidos "sospechosos". Resulta que la mayoria de las personas que trabajan en esta tarea se deprimen.
#7 Es que además así solo le haces sentir encima culpable ("estoy deprimido porque me da la gana, y encima hago sentir mal a los demás"). La mayoría de gente no tiene ni puta idea de cómo tratar con una persona con depresión. Yo, para intentar animar a alguien y hacerle sentir peor, prefiero no hablarle aunque luego me tome por un borde.
#15 Pues...
Relaciones tóxicas que te dejan marcado. Presión para sacar estudios, pero como estas jodido no tienes la cabeza para centrarte y es un círculo vicioso. No avanzar en los planes que te montas. Compararte con los demás con todos estos temas.
No es un factor, son muchas pequeñas cosas que en mi cabeza se convierten en un remolino donde te engulle, te arrastra al fondo sin forma de salir, como no dices nada ni tienes forma de sustento llega un punto que ya no tienes miedo a nada y te dejas arrastrar por el remolino.
Sales de ahí con ayuda de pastillas, pagando psicólogos y mucha fuerza para cambiar los puntos de vista. Se le puede dar la vuelta a todo. De eso hace mucho tiempo. A día de hoy voy a la psicòloga un par de veces al año aunque sea para hablar de banalidades que siempre va bien.
#17 "ni tienes forma de sustento" ... "pagando psicólogos" ¿?
#17 gracias por compartir tu experiencia, enhorabuena por superarlo, y siento q haya un monton de personas basura aqui que te hayan escrito subnormalidades, y en parte por mi culpa por preguntarte.
Tengo varias enfermedades cronicas y entiendo la vorágine de la que hablas cuando todo te viene encima, bravo por tu esfuerzo.
Estoy flipando con algunos comentarios que te han dejado. Aqui hay mucho listo y poco tacto, es lo q tiene los foros, que no te pueden dar una hostia.. casi entro al trapo, pero no merece la pena.
Gracias de nuevo, un saludo
Todo un clásico en los dimes y diretes de gente que se sabe de baja por depresión; cuántas veces se oye eso de "está de baja por depresión pero mira, ahí está de fiesta", como si para superar una depresión la única opción posible fuese enclaustrarse en casa.
Hace años llevaba una depresión brutal. Mi vida era rutina, salía en bici todos los días, ir a hacerme cervezas con los amigos, clase, trabajo... Nadie sabía que mi vida era un suplicio. Hasta que un día lo intente. Pero salió mal.
Ahora es pasado.
#12 perdon de antemano si te molesta la pregunta, y no tienes porque contestarla.
¿Puedes contar un poco, porque tuviste depresion, y que mecanismos adoptaste para recuperarte?
#12 Enhorabuena por haberlo superado
#12 "Hasta que un día lo intente. Pero salió mal." ¿Suicidarte o llamar la atención? Mucha gente confunde los términos.
#43
Paso de llamar la atención. Me hinche a pastillas y más allá. Pero no siempre salen bien los planes.
#52 No sé, a mi eso de suicidarse a pastillas me suena a llamar la atención. ¡Con la de maneras rápidas e infalibles que hay para suicidarse! Hincharse a pastillas, sabiendo que te vas a morir (si realmente lo haces con esa intención, claro), sintiéndote cada vez peor, la espera, la incertidumbre de que igual no te mueres... Yo lo veo postureo. Con lo fácil que es subirse a algún sitio alto y hacer un doble tirabuzón. Rápido y con garantías de éxito. Otra cosa es que quisieras cargarte de razones para afrontar tus problemas y luchar contra esa 'enfermedad', como parece que estás haciendo.
#60 Tienes razón. Pero hay formas. 3 tabletas de Valium más otras pastillas varias que tenía se supone que era suficiente para quedarme dormido.
Cuando estas jodido no ves que sea una enfermedad o llamar la atención. Solo quieres desaparecer. Hay mejores formas si. Pero me pareció la más fácil y menos violenta.
#60 ¿Para ti una persona con depresión (#12) se dedica "al postureo" si intenta matarse y no lo consigue?
Bravo, campeón.
#65 Si alguien quiere matarse, se mata. Si alguien quiere llamar la atención, intenta matarse.
#77 No sé por qué te votan negativo, porque tienes razón. Alguien que tiene decidido matarse en serio, se mata, el que se queda en el intento es porque solo quería intentarlo. Es duro decirlo así, pero es la realidad.
La pareja que tenía hace años se quiso matar, y se mató, sin previo aviso, es falso eso de que los suicidas siempre avisan. Un amigo mío llevaba años diciendo que quería suicidarse, un día se hinchó a pastillas pero asegurándose de hacerlo justo antes de que la "culpable" de sus penas llegase a su casa para encontrarlo inconsciente. Después me aseguró que realmente no quería matarse, sino hacerle ver a ella lo mal que estaba. A parte de mis anécdotas personales, te lo puede asegurar cualquier psiquiatra, alguien decidido a quitarse la vida, no deja lugar a error... y seguramente lo tenga bien planificado para que no haya margen de error posible.
#77 No nos vengas con cuñadeces.
En #60 recriminas a #12 su actitud sin otra intención que culpabilizarlo, frivolizas con su intento de suicidio y encima le das ideas para que la próxima vez no se le ocurra fallar. Es realmente vomitivo. ¿Empatía? Nah... ¿Pa qué?
#83 No, si le he entendido perfectamente. Sé leer entre líneas.
#95
#65 creo que lo mal interpretas, mucha gente no se quiere quitar la vida como punto final pero esta tan al límite que necesita llamar la atención para que le ayuden.
Por cierto la foto 7 cara de depresión no se, pero de querer matar la familia si que tiene.
#43 Intentarlo pa na es tontería...
#61 O como dijo Jordi Puyol en La Guerra de las Galaxias: Hazlo o no lo hagas, pero no lo intentes.
#43 Creo que deberías callarte la bocaza si no conoces su caso en detalle. Acojonante como la anonimidad de internet da alas a gente como tu para juzgar a completos desconocidos.
#16 En mi caso aunque habia motivos (normalmente el sexo opuesto)...No tomé ni media caja que ya veia los problemas de otra manera.
eso no es comparable a quienes llevamos más de 20 años tomando muchos tipos de antidepresivos y seguimos hechos una mierda, me reitero ...
ojalá fuera tan sencillo como eso
No tiene que ver directamente pero igual meto una cuña. Cuando me topo con un perfil de facebook y veo que todos sus fotos son selfies de su cara sonriendo o tratando de parecer sexy o atractivo/a pienso "mala señal".
#6 cierto, cuando quieres enseñar mucha felicidad en rs, poca tienes...
La gente feliz y estable no suele hacerse ver de manera tan exagerada.
#6 el refrán dime de qué presumes...
#6 👩 Jo penso el mateix quan una dona posa al seu perfil fotos d'ella juntament amb el seu marit: alguna cosa falla en la relació.
Impresiona.
#1 Esta semana enterramos a un amigo por este motivo. Aún estamos en shock. Lo peor para la familia, que se queda con mil dudas y doble sufrimiento. Es muy cabrona esta enfermedad, mata y hace sentirse culpables a los demás.
Edito: me debo haber equivocado y en lugar de abajo lo he colgado como una respuesta, lo siento.
#9 El sentimiento natural es sentirse culpable, pero no somos adivinos ni psicólogos y esa enfermedad se camufla muy buen por que fingen felicidad para pasar desapercibido
#39 Fingen felicidad para no soportar al resto de gente dándote la paliza a todas horas.
#9 yo creo que el factor social es muy importante, porque la gente asume la depresión como un estado anímico, que haces deporte, sales con tus amigos y demás consejos de Subnormales que te curan con una facilidad sorprendente, al final nunca lo entienden y es muy duro vivir en un entorno que piensas que estás sano.
Puedes sonreír puedes mostrarte gracioso y estar hundido por dentro, muchas veces si es la sociedad culpable por su incomprensión.
#48 👩 Jo crec que en alguns el component fisiològic és el factor més decisiu: menjar poc, dormir poc influeix moltíssim, estrès.
Fer dieta pot ser perillós per a algunes persones.
#55 Tratar con nazionalcatalanistas tambien es deprimente ,
#56 Yo creo que es alguien de Cataluña pero super españolista, que quiere que se nos coja más odio aún a los catalanes. Porque si no, no veo qué motivo puede tener para estar todo el puto dia escribiendo en catalán en un foro donde varias personas no le van a entender, o lo harán con dificultad (a mí, obviamente, no me cuesta una mierda entender lo que escribe, yo también soy catalán) más que para azuzar aún más los ánimos.
#97 Al margen de lo que sea, me parece que hace algo simplemente porque puede, a mi me parece sumamente intolerante que haya gente que se lo tome tan a pecho. Esto lo dice alguien que en general pasa de sus comentarios porque para entenderle o tendría que usar un traductor o leer con mucho detenimiento sus comentarios.
#56 👧 Algun dia els espanyols ens donareu les gràcies per alliberar-vos del neofranquisme i mostrar-vos què és una democràcia moderna.
#48 Solo diré que las personas somos muy complicadas, y a veces no las arreglamos para no estar a gusto con nada, solo digo porque seguramente no faltará el que tampoco esté a gusto teniendo si otros tienen la percepción de que está enfermo (o no sano), etc, etc.
El que más sabe de esa enfermedad es quién la sufre, quizás es por lo mismo el que debería tener más comprensión respecto a otros, el problema es cuando justamente la propia enfermedad mina tu disposición para afrontar esa percepción social.
#100 No sé vosotros, a mí cuando me pasan cosas raras por la cabeza pienso en mi familia, en mis hijos y me veo en la obligación de seguir adelante porque no tengo el derecho a fallarles. Sin embargo, los que están en medio de una depresión parece que la enfermedad les mueve a justo lo contrario, quiero decir que parece que lo que quieren es llamar la atención de manera egoístamente definitiva. Ojo! Hablo de la enfermedad, no de la persona.
#1 No tanto. El estado de ánimo se nota en todas las fotos. El truco está en fijarte en los ojos. Tapa la boca y verás que la mirada sigue siendo la misma.
#27 👩 No necessàriament. És típic del biaix retrospectiu pensar que ja t'ho havies imaginat, que ho sospitaves.
#27 Eso es para las sonrisas falsas.
#27 Quizás trata más de que sea un error que una persona con depresión no puede tener momentos de felicidad, o incluso fingirlos, si vemos nuestro estado emocional como una onda, quizás lo importante no es que su media sea más alta o más baja, sino los picos bajos, su intensidad y su frecuencia.
Por poner un ejemplo fuera de este contexto, hace no mucho hubo un meneo que hablaba de que con los tipos de interés fijos siempre terminabas pagando más por una hipoteca por lo que un tipo variable siempre es la opción válida. Y en cierta forma me parece que pensar así es un error. Quizás en total pagues mucho menos con un tipo variable, pero tendrías que tener en cuenta si podrías soportar un periodo muy duro con intereses altos. Si sobrevives has pagado menos, perfecto, pero a lo mejor no puedes soportar un periodo de picos de interés muy alto, sumado a otras cosas circunstanciales como que pierdas el trabajo, se encarezca el combustible o bienes de primera necesidad, etc.
#27 Eso es una tontería, alguien con depresión puede tener momentos muy felices a lo largo del día, momentos sinceros de alegría. Eso no quita que sufra depresión y que pueda tocar fondo y llegar al suicidio. No conoces a nadie así, parece.
"Fotos que demuestran que la depresión no tiene una "cara" determinada" 🔥
#11 Se está riendo por dentro.
#11 de los pocos votos negativos que doy y de los menos que explico, me parece ante un tema grave, una verdadera subnormalidas e insultó a quien lo padezca.
#75 Bajo mi punto de vista, el sentido del humor es lo que realmente le da sentido a la vida y se debería de perder la costumbre de criminalizarlo tan amenudo 🔥
#94 claro un sentido del humor sutil e inteligente, a lo mejor por eso no lo pillo.
#96 No se trata de pillarlo o no, se trata de respetarlo, nada más, hay comentarios que me parecen absolutame deneznables y no por eso insulto gratuitamente a la persona que lo ha escrito con todo el derecho a ejercer su libertad de expresión, simplemente le ignoro o le doy un negativo, pues que su opinión no me agrade, siempre será "mi" problema, no el suyo 🔥
Diecisiete páginas, a diez fotos cada una... Suma y sigue. Testimonios de padres que pierden a sus hijos sin saber qué les pasaba, parejas rotas, el caso de una mujer que explica no tener ganas de nada, pero sonríe ante los demás para no preocuparles.
Qué jodido. Y qué indefenso está cualquiera ante eso.
Esos carteles que a veces ponen para informar de que la prevalencia de "enfermedades mentales" es superior a lo que algunos piensan no salen de la nada. Desde fobias, miedos latentes, depresiones en menor o mayor grado hasta problemas más evidentes.
Casi todos tienen una sonrisa forzada. Como si les costara sonreír.
#29 Eso ocurre porque tienes mucho más control sobre los músculos de tu boca que sobre el resto de los músculos de la cara. Puedes simular una sonrisa en la boca, pero es mucho más dificil simular la expresión de alegría en el resto de los músculos. Por lo cual lo que sucede es que la cara muestra dos expresiones al mismo tiempo, que es lo que hace que la sonrisa parezca forzada.
Si quieres saber el verdadero estado de ánimo de alguien, mira la foto mientras le tapas la boca con la mano. Haz la prueba con las del meneo.
#29 Ahora entiendo por qué siempre me ha costado tanto sonreír en las fotos.
Todos los relatos, de mujeres. O bien porque han sobrevivido, o bien contando el caso de su pareja que no ha sobrevivido.
#59 Todos no, hay algunos de hombres también.
#38 ¿Y las hormonas no son neurotransmisores??
Al final todo son "mensajeros químicos"... esa supuesta distinción es artificiosa y confusa, con límites no muy bien definidos.
Estremecedor.
SIn dejar de lado el daño que están haciendo los gurús y gurucitos del pensamiento positivo, Mr. Wonderful y demás pretendidos buenrollistas.
Yo soy suicida en potencia. Tengo trastorno bipolar tipo 2. Si me ves no me lo notarás jamás, incluso podrías decir que transmito energía o positivismo. Mi mierda me la como yo solito, no le lloro a nadie. Estoy HARTO de la superioridad moral ajena y los prejuicios respecto al suicido. No es de valientes ni de cobardes. Os guste o no.
#76 yo también tengo trastorno bipolar tipo 2. Pero en mi vida profesional soy muy extrovertida y voy mucho de cachondeo por la vida. Un día, estaba de broma con mis compañeros y dije en plan tonto " que asco de proyecto, me voy a coger la baja por depresión". Y uno de ellos me dijo riendo: "uy, yo te veo de cualquier cosa menos deprimida."
No se porque, pero ese comentario me dejó en shock, porque de pronto me hizo cuestionar que coño es esta puta enfermedad. Una mentira o que? O es que yo solo estoy fingiendo? Es que encima estaba pasando una crisis de hipomania que termino llevándome al hospital.
Tiempo después pude entender, gracias a los profesionales que me ayudaron, que nadie sabe lo que hay en el corazón y la mente de nadie, sobre todo porque a nadie le interesa, lo cual es casi mejor. Porque de saberlo, muchas personas solo estarían para juzgar tu situación basándose en la ignorancia.
Además, el puto instagram y su manía de poner solo fotos de "momentos" felices, no hace más que crear gente infeliz con su vida, y depresiva https://www.cnbc.com/2017/05/19/instagram-most-likely-to-cause-young-people-to-feel-depressed-and-lonely-out-of-major-social-apps-study-says.html
#41 Como si te obligaran a usarlo...
#41 Sí, los medios son parciales para mostrar normalmente la parte más agradable de la vida y las personas. Igual que la gente, cuando habla de su vida. Nadie querrá parecer triste y apartar a los demás.
En el caso de los anuncios, ya se sabe que todo es mayoritariamente falso. En el del postureo, bueno, se va haciendo más visible que también lo es.
De todos modos la depresión existía antes de esto y existirá después. Los más jóvenes quizá estén más influenciados al principio; pero otros tantos (p.e. algunas de las parejas mencionadas en el artículo) probablemente estén influenciadas por cosas como la simple comparación con otros, buscarle significado a las cosas, etc.
Y la de un chucho bulímico.
#24 Toby es bulimico, no te rias de él, después de cada comida vomita.....
Lo que se lo come luego.
#82 y repito cuál es el que tú has tomado, no hablo del que tengo que tomar.
#91 yo no he tomado, pero tengo amigas en esta situación, y no se exactamente como se llama
En el caso de Chester Bennington, uno se pone a escuchar su último disco y piensa "él ya lo tenía en la cabeza", y parece que el disco era un grito, muy difícil de entender para todos, nadie pudo.
Pues yo veo desesperación en todas las fotos.
La depresión no es tristeza, ni el estres es andar apurado y eléctrico 😀 . Son estados anímicos provocados por desequilibrios químicos en el cerebro.
#63 Eso no está tan claro. Si pierdes a un ser querido y estás pasando un duelo los niveles de serotonina y otros neurotransmisores los vas a tener bajos hasta que superes el duelo. ¿qué fue primero el huevo o la gallina?.
Pasar un duelo no es una enfermedad.
No tiene una cara determinada, pero sí una saliva determinada:
http://www.lne.es/sociedad-cultura/2011/11/11/test-saliva-detectar-depresion/1155199.html
Editado, me equivoqué.
Maravillosa sociedad. Estaríamos dispuestos a tener a alguien (no pareja) no ya deprimido, sino sólo triste? O es más divertido Pepito contando chistes? Yo creo que todos tenemos mucho que decir en esto, y sin entrar en particularidades fisiológicas. No soy un experto en el tema obviamente, pero es mi opinión.
Tiene que haber un componente químico y anómalo en el cerebro para justificar este extremo depresivo, de otra forma no me lo explico. Y si es así, pues confío en la ciencia.
#5 Totalmente. Te da un bajon de serotonina y sin razon alguna te vienes abajo. 4 pastillas despues ya eres feliz denuevo. Es increible lo que hacen 4 hormonas mas o menos.
#8 4 pastillas despues ya eres feliz denuevo
ojalá fuera tan sencillo como eso
#14 A no ser que haya otros motivos detras para la perdida de la serotonina.
En mi caso aunque habia motivos. No tomé ni media caja que ya veia los problemas de otra manera.
Acabé el tratamiento por recomendacion del médico que me puso otros plazos y otras dosis para no tener dependencia y desde entonces hago muchisimo deporte para mantener niveles altos.
Ya te digo que aunque haya motivos (normalmente el sexo opuesto) el tratamiento adecuado te puede ayudar a ver la salida
#16 El problema es que los que somos profesionales de Salud Mental muchas veces no damos con el "tratamiento adecuado".
La ciencia muchas veces hace tareas descriptivas y no prescriptivas. Sabemos "mucho" sobre el parkinson, alzheimer, autismo, esquizofrenia, etc. ... pero muy poco sobre qué hacer para mejorar la situación. Y muchas veces las intervenciones médicas son para peor (empeoran el problema).
#66 Eso pasa mucho en psicología, definen las patología únicamente por sus síntomas, sin entrar que los provoca y me parece un error.
Es como si análogamente en medicina un dolor de cabeza se tratara igual independientemente de su origen. No se puede decir que tal o cual cosa es bueno para el dolor de cabeza dado que un dolor de cabeza puede ser por una infección, un golpe, la tensión alta, un tumor, etc....
Pues un síntoma depresivo igual, no se puede decir que tal cosa es buena o mala para tratarlo sin entrar en qué lo está produciendo.
El dolor de cabeza se puede paliar (que no curar) con un analgésico. La depresión se puede paliar (que no curar) con un antidepresivo.
Mientras el mismo cuerpo se recupera de lo que le provoca el dolor de cabeza, el analgésico te hace sobrellevarlo, pero no lo cura.
Con la depresión pasa igual, pareciera que después de tomar antidepresivos algunas personas se "curan" pero no, simplemente su cuerpo se ha curado por si mismo y los antidepresivos han servido para sobrellevarlo. Pero cuando el problema no se resuelve puedes estar tomando antidepresivos en el caso de la depresión o analgésicos en el dolor de cabeza durante toda la vida .
La medicina mediante pruebas diagnósticas puede determinar que produce un dolor de cabeza y solucionarlo ( o no). Pero para la depresión no existen lo equivalente a esas pruebas y todo se basa en creencias. Es muy cruel que le digan a un deprimido que debería curarse de la depresión porque fulanito estuvo deprimido y consiguió recuperarse, como si todo fuera lo mismo.
#66 que hay de esos artículos que hablan de la. Relación entre la carencia de determinadas bacterias en nuestra microbiota y la depresión y otras enfermedades mentales?
Esta comprobado como nestuidos en otros especias como algunas bacterias toman control de la. Voluntad del individuo...
#66 Mi caso fue la suerte de que acertaran de pleno y mejoré rapidisimo.
Eso me ayudó a volver a hacer deporte. A salir de fiesta... En general empezó a mover el engranaje que estaba atascado
#14 Entiendo tu comentario. Yo creo que se llama "depresión" a cosas muy variadas. Pienso que son muchas enfermedades distintas bajo un mismo nombre. Algunas personas aquí hablan de variables exógenas y por lo que dices tu caso parece algo endógeno.
Una persona cercana pasó por un proceso que creo semejante al tuyo. Para mí era muy difícil ver a alguien completamente abajo, sin motivo externo aparente que pudiéramos controlar o cambiar. No sabía qué hacer. Me fijaba en el gesto de su cara en reposo (no cuando estaba interaccionando) y me venía abajo.
Debo decirte que pasó. Que lleva muchos años bien, sin ningún recuerdo de la enfermedad. Así que mucho ánimo.
#5 #8 Que todo es química y física parece estar bastante claro pero la depresion es algo que afecta a toda la persona, que tiene partes muy bien estudiadas, como puede ser la serotonina, pero otras muy en pañales como la cognicion y la consciencia. Aunque se pueden expresar ciertos patrones cognitivos y conductas en personas depresivas, y de hecho tratarlos es mas util que las famosas pastillas no significa que los conozcamos, simplemente sabemos identificarlos e intentar modificarlos supone mejor ayuda que una pastilla.
Tambien influye el entorno, los organos, las visceras,...., vamos que la depresión es algo de una persona como conjunto y su entorno. CC #14 que creo que va por ahi lo que comenta
🌲
#c-5" class="content-link" style="color: rgb(227, 86, 20)" data-toggle="popover" data-popover-type="comment" data-popover-url="/tooltip/comment/2835347/order/5">#5 claro que lo hay, niveles de serotonina, que es un neurotransmisor por cierto, no una hormona como dice #8 Además, no tienes por qué ser depresivo solo, puedes ser bipolar, y estar muy muy muy contento una época de tu vida, y otra estar depresivo en lo más profundo del mundo, y ahí, suicidarte. Dependiendo de la velocidad de ciclado, puede pasar como en muchas fotos de estas, de un día para otro. Por cierto, en la foto # 7 sí que se vé algo rarillo en esa "felicidad", otra cosa es que es muy sutil...
#8 No, los tratamientos para la depresión (depresión real) son a largo plazo. La producción de serotonina tiene mucha inercia, no es cuestión de días su regulación.
Si fuese tan fácil como dices, nadie tendría depresión.
#70 yo te hablo de mi caso. Por eso en cuanto le dije que me veia mejor me empezaron a bajar la dosis por temas de dependencia. Cuanto antes lo quites mejor
La cosa es que te acierten con el tratamiento
#8 una pregunta, que tratamiento es ese que si te da bajón te tomas pastillas y si no, no te las tomas?
#72 ese que debe darte un médico, y no automedicarte
#79 y pregunto cuál es ese tratamiento? No te pregunto cuál no es, si no cuál es.
#80 yo no te he contestado cual es o cual no, te estoy contestando que eso debería decírtelo un médico, que es el que valora si estás en un estadio para ese tipo de tratamiento, o no
#72 nono. Me dieron y en cuanto mejoré me fuerob bajando la dosis hasta quitarmelas para siempre
#5 Y así es. Y está bastante estudiado.
#5 simplemente no entiendes la depresión como la mayoría de la personas, en las que yo me incluía
#5 Yo creo que ese comentario es muy simplista, y es como si todas las depresiones fueran iguales y vinieran dadas por las mismas causas. También confío que aprenderemos más sobre eso pero no creo que sea una respuesta única.
La depresión y la euforia son dos caras del mismo desequilibrio.
#3 Eso sería más bien un trastorno bipolar.
#23 qué más da, lo importante es que sonaba profundo.
#3 Para nada. Ni remotamente.
Editado.
La primera vez que algo interesante sale de Instagram
La foto de la niña numero 4,se nota que esta triste,angustiada,preocupada, aun con la expresion (fingimiento ) de felicidad de la foto.
#88 ¡Eso es! ¡salgo mal en las fotos porque soy suicida! muchas gracias señor/a LG_LG.
Se llama fingir no es tan dificil
#84 No, se llama tener momentos del día en los que sí estás contengo. Alguien con depresión no se pasa las 24 horas llorando. Por favor, qué ignorancia.
Bueno, veo bastantes piercings y pelos teñidos con colores no naturales en las fotos.
No es en todos los casos, pero ese tipo de modificaciones corporales antisociales y nihilistas para llamar la atención pueden tener algo que ver.
Está claro que alguien que se pone un aro en la nariz como si fuese una vaca o se tiñe el pelo de rojo chillón no está muy bien de la cabeza de primeras.
#21 Abuelo, la pastilla!!
#40 La explicación que ha dado es, en efecto, de abuelo chocho, pero es cierto que esas apariencias están sobrerrepresentadas en esa colección de fotos.
#42 es que son de la misma chica, que parece que hace de su enfermedad su ventaja. Si te fijas, cada foto tiene 10k likes, fotos de antes y después del ataque de pánico... Tiene una necesidad de atención suprema.
(cc #21)
#42 http://www.monografias.com/trabajos30/estadistica-basica/estadistica-basica.shtml
#21 Hoy, en "Gente que no tiene ni idea y no le molesta que los demas lo sepan":
Tu
#21 👩 No necessàriament. A tothom li agrada l'art, i és natural que persones molt creatives vulguin guarnir-se de forma artística.
Però sí que crec que persones que estan massa pendents del seu cos no tenen altres interessos més importants. Potser estan massa centrades en elles mateixes.
#21
#21 Very low quality trolling.