Hace 13 años | Por juanlatorre16 a bani.com.do
Publicado hace 13 años por juanlatorre16 a bani.com.do

El miedo y la incredulidad invadió a dos guardias de seguridad de un empresa minera al escuchar los gritos que venían de una tumba de un cementerio en la comunidad San Andrés Minas, Copán.

Comentarios

d

#6 Como los que saltaron por la ventana pensando que venia el demonio... Lo que hace la ignorancia...

D

#6

Hombre no se yo cuan valiente eres la verdad. Ya me gustaría a mi verte en un lugar oscuro a solas, armado con una linterna y escuchando gritos desgarradores.

Lo más probable es que te limitaras a llamar a la policía.

#12

Es más fácil poner un link que todo ese tocho.

anxosan

Es duplicada, como apunta #10, pero aprovecho para colocar un magnífico cuento, en gallego, relacionado:
(Es uno de los mejores cuentos que he leído nunca)

Foi preto do camposanto cando eu sentín boligar dentro da caixa ó pobre Bieito.(Dos catro levadores do cadaleito eu era un). ¿Sentino ou foi aprensión miña? Entón no podería aseguralo. ¡Foi un rebulir tan maiño! Como a teimosa puvulla que rila, rila na noite, rila de entón no meu maxín afervoado aquel maiño rebulir.Pero é que eu, meus amigos, non tiña seguranza, e polo tanto comprendede, escoitade polo tanto non podía, non debía dicir nada.
Imaxinade nun intre que eu dixese:

- O Bieito vai vivo.

Tódalas testas dos velliños que portaban cirios ergeríanse nun babeco aglaio. Tódolos pícaros que viñan estendendo a palma da man baixo o pingotear da cera virían en remuíño arredor meu. Apiñocaríanse as mulleres a carón do cadaleito. Escorregaría por tódolos beizos un murmurar sobrecolleito, insólito:

¡O Bieito vai vivo, o Bieito vai vivo!

Calaría o lamento da nai e das irmáns, e axiña tamén, descompasandosea gravedosa marcha que planxía nos bronces da charanga. E eu sería o gran revelador, o salvador, eixo de tódolos asombros e de tódalas gratitudes. E o sol na miña face cobraría unha importancia imprevista.

¡Ah ! ¿E se entón, ó ser aberto o cadaleito, a miña sospeita resultara falsa? Todo aquel magno asombro viríase inconmensurable e macabro ridículo. Toda a arelante gratitude da nai e das irmán, tornaríase despeito. O martelo espetando de novo a caixa un son sinistro e único na tarde estantía. ¿Comprendedes? Por iso non dixen nada.

Houbo un intre no que pola face dun dos compañeiros de fúnebre carga pasou a insinuación leviá dun sobresalto, coma se el estivese a sentir tamén o velaiño boligar. Mais non foi máis que un lampo. De seguida ficou sereo. Eu non dixen nada.

Houbo un intre en que case me decidín. Dirixinme ó da miña banda e, acobexando a pregunta nun sorriso deretrouso, deslicei:

- ¿E se o Bieito fose vivo?

O outro riu picaramente coma quen di: ¡Que ocorrencias temos!, e eu amplifiquei o meu falso sorriso de retrouso.

Tamén me vin a rentes de decilo no camposanto cando xa pousarámo-la caixa e o crego requeneaba.

-Cando o crego remate- pensei. Mais o crego acabou e a caixa deceu á cova se que eu puidese dicir nada.

Cando o primeiro cadullo de terra, bicado por un neno, petou dentro da cova nas táboas do ataúde, rubíronme ata a gorxa as verbas salvadoras. Estiveron a punto de xurdiren. Mais entón acudiu novamente o meu maxín e case seguranza do arrepiente ridículo, da rabia da familia defraudada, se o Bieito se topaba morto e ben morto. Ademais o dicilo tan tarde acrecía o absurdo desorbitante. ¿Cómo xustificar non o ter dito ante? ¡Xa sei, xa sei, sempre se pode un explicar!¡Si, si, si todo o que queirades! Pois ben ... ¿e se tivese morto despois, despois de o sentir eu remexerse, como quizais puidese adiviñase por algún sinal? ¡Un crime, si, un crime o me ter calado. Oíde xa o rebumbio da xente.

- ¡Pediu auxilio e non llo deron, malpocado.!

- El sentía chorar, quíxose erguer e non puido.

- Morreu de espanto, saltoulle o corazón o se sentir decer na cova.

- ¡Velaí o tendes, coa cara torta do esforzo!

- ¡E ese que o sabía, tan campante, aí a sorrir coma un pallaso!

- ¿E parvo ou qué?

Todo o día, meus amigos, andei tolo de remorsos. Vía ó probe Bieito grafiñando nas táboas nese espanto absoluto, máis alá de todo consolo e de toda conformidades, dos enterrados en vida. Chegoume a parecer que todos lían nos meus ollos adormiñados e longanos a obsesión do delito.

E alá pola noite – non o poide evitar – funme camiño do camposanto, coa solapa erguida, ó arrimo dos muros.

Cheguei. O cerco por unha banda era baixiño: unha pedras mal postas, apreixadas por hedras e silveiras. Paseino e fun dereito ó sitio. Deiteime no cha, apliquei a orella, e axiña o que oín xioume o sangue. No seo da terra unha unllas desesperadas rabuñaban nas táboas.

¿Rabuñaban? Non o sei, non o sei. Alí preto había un sacho ía xa cara a el cando fiquei suspenso. Polo camiño que pasa a rentes do camposanto sentíanse pasadas e rumor de fala. Viña xente. Entón si que sería absurda, tola, a miña presenza alí, daquelas horas e cun sacho na man.

¿Ía a dicir que o deixara enterrar sabendo que estaba vivo?

E fuxín coa solapa erguida, pegándome ós muros. A lúa era chea e os cans latricaban lonxe.

Rafael Dieste
Dos arquivos do trasno
(Editorial Galaxia 1962)

m

Aunque también podría tener su raíz en los ambientes pugilísticos, la expresión "salvado por la campana" viene de una costumbre frecuente en los tiempos en los que enterrar viva a la gente era un "accidente" bastante más común de lo que era recomendable: se colocaba la campanilla sobre la tumba, con el badajo conectado a una cuerda al lado del presunto muerto, para que éste tuviera la oportunidad de avisar al vigilante del cementerio.

Es otra de las ventajas de donar tu cuerpo a la ciencia. Si el filo del bisturí no te despierta, es que pocos puntos de resurrección te quedan ya.

Por temor a que se tratara de algo sobrenatural ignoraron los lamentos que salían de la tumba del joven Isaac Ramírez Pérez de 27 años

Personalmente y si fuera familiar de Isaac, los agruparía con los médicos "certificadores" de la defunción, los molería a palos a todos y al hoyo también, por gilipollas, por cagones y por homicidas.

arieloq

#3 pues como mínimo acusarlos de negligencia creo que se puede...

saulot

Tristemente no llegaron a tiempo para sacarlo de la tumba y ahí sí se murió .

Creo que es uno de mis más grandes miedos, eso de que te entierren vivo. Llamenme paranóico pero en verdad ya le he dicho a toda mi familia y amigos que si me llego a morir, antes de enterrarme se aseguren que en verdad este muerto y si pueden, que me den un balazo ( lol ) antes de meterme al ataud.

Malditas lecturas de terror (ya estoy como Poe).

niñadelastormentas

#1 Hazte donante de órganos.

S

#1 Lo que dice #11 y además que después de incineren. Si aún así resucitas ya no se me ocurre nada más

cathan

#1 Por eso lo mejor es... una de dos; o incinerarse y así evitas eso; o donar tu cuerpo a la ciencia.

LarryWalters

¿El hospital se llama "lo entierran"? Cuánta falta hace ahí una coma.

D

Cuando lo cuentan en cuarto milenio todo el mundo se rie de Iker y dicen que es una magufada.

b

Que? pero porque no lo embalsamaron antes de enterrarlo?

riquisoyyo

Misfits

hamahiru

Muere en hospital lo entierran, resucita y pide auxilio desde su tumba

Al menos dos cosas en el titular son falsas: que muriera en el hospital y que resucitara.

iveldie

Imaginaos que la muerte fuera eso, estar ahí sin poderte mover, sin poder ver, escuchar o sentir nada, solo en estado de consciencia eternamente, el aburrimiento eterno, una locura interior en la que la soledad te torturara hasta la desesperación.

D

me recuerda al chiste de:

-señor, qué hacemos con su suegra ahora que ha muerto? La embalsamamos, la enterramos, la incineramos...?
-las 3 cosas, no hay que correr riesgos...