Hubo un tiempo en que el jazz no era solo una marca de distinción cultural. No servía como hilo musical. No admitía lecturas pacificadoras. No adornaba los eventos de las instituciones gubernamentales. No se encontraba petrificado en una memoria idealizada de antros oscuros y humo de tabaco. Hubo un tiempo en que el jazz, música rebelde, no reconciliada, convulsa, inició un viaje más allá de sus propios límites y convirtió la libertad en su único fin.
Comentarios
#6 non, non é meu, eu non escribo nada pero alédame que digas iso porque pertence ao primeiro libro - Días no imperio - de Daniel Salgado, o periodista que firma o artigo máis a quen dis todólogo
Ten máis poemarios, e se leíches a Allen Ginsberg en galego probablemente fose a súa tradución. E podería seguir con blabla premios blablabla traxectoría periodística blablabla trangallada...
#7 Pois non teño o gusto. O de Allen Ginsber si, claro, pero en inglés e español.
O artigo é innegable que ten unha prosa coidada, pero nin a sensibilidade que amosa debuxando a Monk nin a súa traxectoria periodística ou literaria lle van restar o que lle sobra de paixón nin poñer o que lle falta de xuízo.
Seguramente haxa tantas definicións de jazz coma xente que intenta definilo pero o exercizo de reducionismo do primeiro parágrafo amosa un descoñecemento da súa historia que non faría sospeitar o resto do artigo e afonda no vizo da análise intensional que sempre remata nunha apropiación do termo.
O jazz xa fóra todo o que di que non era e segue sendo todo o que di que xa non é. E seguramente por mor disto préstase a este tipo de interpretacións apaixoadas. Interpretación que debo recoñecer que tamén me levou a min, con máis paixón que xuízo, a un comentario inexacto e posiblemente inxusto.
#8 aínda non estando dacordo gústame
o quecomo o dis, quero dicir, son máis comúns, nesta páxina, o tipo de mensaxes que cruzamos no gallo do fío que a túa derradeira escrita. O que xa non é tan común por istes lares é desinflar o peito como fixeches na última frase, e pola súa rareza é de celebrar.Quédome con O jazz xa fóra todo o que di que non era e segue sendo todo o que di que xa non é. pra darlle unhas voltas.
Saúdos.
#3
mecanografía do silenzo
onde estea o piano de thelonious
monk
estará tamén
a desfeita dos días.
alí iremos a nos espir. é
a etapa
final do capitalismo. a mudez serodia
dos
o mundo suspendido, ruby,
my dear, onda o piano
do thelonius.
#4 #3
mecanografía do silenzo
onde estea o piano de thelonious
monk
estará tamén
a desfeita dos días.
alí iremos a nos espir. é
a etapa
final do capitalismo. a mudez serodia
dos dedos en thelonius.
mecanografar silenzo. cada cousa
no lugar que abre cada
tecla e así
o mundo suspendido, ruby,
my dear, onda o piano
do thelonius.
#5 Se é teu felicítote. Mecanografar o silenzo, precisamente o silenzo, que Monk consideraba a sublimidade da tensión, coido que é unha das máis lúcidas metáforas nas que se pode acomodar ao Thelonious.
El jazz, y el término "jazz", nació en bandas que tocaban en salas de fiestas. No como marca de autoafirmación para hipsters cuñaos.
#1 tu comentario no es nada cuñado.
Gracias por el aporte, ahora se entiende mucho mejor el texto.
#2 Nada hombre, me alegro de que hayas aprendido algo.
Supongo que ahora que sabes un poco mejor qué es el jazz no menearás artículos de todólogos que afirman que una música con más de cien años de historia "fue" en algún momento lo que ellos creen que debería haber sido, que el "jazz" era una música "rebelde" (signifique lo que haya querido significar tamaño disparate) o reducen el jazz de los 60 al free jazz.
Hubo un tiempo en que el jazz no era solo una marca de distinción cultural.
Al menos la introducción sirve de aviso autoinculpatorio.